Birinin beni dışarıdan görüp sevebileceği aklıma bile gelmezdi...
Çok odun ve düz bir hayat yaşıyordum...
Filmlerim Şarkılarım Kitaplarım ve Oyunlarım gayet mutluydum...
Yada öyle sanıyordum...
Aile sevgisi, Arkadaş sevgisi ve filmler kitaplarda öğrendiğim yapay bir sevgi anlamı varmış kafamda...
Birinin bana böyle bir sevgi türü olduğunu göstermesine ihtiyacım varmış anlayabilmek için...
Ama bu böyle bir sevgi olduğunu gösterip yarıda bırakılmak tarifi olmayan bir acı bırakıyor...
Sevdiğim şarkılar daha fazla acı veriyor daha çok onu hatırlatıyor...
Benim ona beslediğim hisleri bana karşı hissetmese bile yanında olabilmek bile mutluluk veriyorken Ayrı kaldığımız her an acı veriyor büyüyor...
Geçeceği söyleniyor daha önce bu hissi yaşayan yüzlerce insan var hepsi yoluna devam etti deniliyor...
Bir gün onun hayata devam edeceği aklıma geldikçe delirecek gibi oluyorum...
Yaptığım bütün hatalar için kendime kızıp duruyorum...
Verilmeyen şanslara denenebilecek daha güzel şeylerin var olduğunu bilmek yaptığım hataları büyütüyor...
Beni bıraksa bile içimdeki Sevgi dinmiyor ve bu beni bitiriyor...
Bir umut ışığının dilencisi oldum...
Bir dilenci nasıl parasız sa bende Sevgim elimden alınmış gibi hissediyorum...
Gülüyorum sırıtıyorum ve yaptığım yapmacık hareketlerin hepsi maskeden ibaret...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder